Bir köyde yaşlı bir köylü ile onun çok akıllı bir kızı yaşarmış. Kız öyle zekiymiş ki herkes onun düşüncelerine hayran kalırmış. Bir gün köylünün komşusu, tarlasının sınırını yanlış ektiğini söyleyip onu haksız yere suçlamış. İki taraf da haklı olduğunu iddia edince köyün hakimi çağrılmış. Hakim durumu anlamak için, “Yarın aranızdaki sorunu çözeceğim,” demiş.
Yaşlı köylü üzülmüş. “Ne yapacağımı bilemiyorum kızım,” demiş. Akıllı kız gülümsemiş:
“Üzülme babacığım. Doğru olanı söyle, gerisini bana bırak.”
Ertesi gün mahkemede hakim, “Kim daha akıllıysa, o haklıdır,” demiş ve bir bilmece sormuş:
“Bir şey düşünün ki, hem yürür hem yürümez, hem parlar hem sönüktür. Nedir bu?”
Herkes şaşırmış, sessizlik olmuş. Akıllı kız öne çıkmış ve gülümseyerek yanıtlamış:
“Güneşin ışığı. Yürür çünkü her yere ulaşır, ama adım atmaz. Parlar ama gece sönükleşir.”
Hakim şaşırmış, gülümsemiş ve başını eğmiş. “Gerçek bilgelik, dürüstlükle birleşince en güçlü ışıktır,” demiş.
Böylece köylü suçsuz bulunmuş, komşusu da hatasını anlamış.
O günden sonra köylünün kızı sadece köyde değil, çevredeki herkes tarafından ‘Akıllı Kız’ olarak tanınmış. Çünkü o, adaleti kelimelerle değil, kalbiyle savunmuş.