Bir zamanlar, yemyeşil ormanların yanında yaşayan iyi kalpli bir köylü varmış. Her sabah tarlasına gider, toprağını eker, ağaçlara su verirmiş. Günlerden bir gün tarlasına giderken yolda yaralı bir ayı bulmuş. Ayının patisine diken batmış, canı çok yanıyormuş. Köylü hiç düşünmeden dikenleri çıkarmış, ayının yarasını temizlemiş. Ayı minnetle bakmış ve o günden sonra köylünün peşinden ayrılmamış.
Köylü ile ayı kısa zamanda dost olmuşlar. Köylü tarlasını sürerken ayı ona yardım eder, ağaçtaki meyveleri toplar, su taşırmış. Günler geçtikçe köylü ayıya güvenmeye başlamış. Ama bir gün köylü gölgede biraz dinlenmek istemiş. “Ayıcığım, ben biraz uyuyacağım. Ne olur, kimse yaklaşmasın,” demiş. Ayı da, “Merak etme dostum, seni korurum,” demiş.
Tam o sırada köylünün burnuna bir sinek konmuş. Ayı sineği kovalamış ama sinek gitmemiş. Sonra sinirlenmiş, kocaman patisiyle sineği ezmek istemiş… ama farkında olmadan köylüyü de incitmiş! Köylü uyanmış, başı ağrımış ama ayının kötü bir niyetinin olmadığını anlamış. Ayı üzülmüş, gözlerinden yaşlar süzülmüş. Köylü gülümseyip, “Gerçek dostluk bazen hata yapmaktan değil, kalpteki iyilikten anlaşılır,” demiş.
O günden sonra ayı bir daha öfkesine kapılmamış. Köylüyle birlikte ormanda huzur içinde yaşamışlar. Orman onların sevgiyle büyüyen dostluğuna tanık olmuş.