Ormanın derinlerinde, ağaçların gökyüzüne uzandığı sakin bir vadi varmış. Bu vadide, bal rengi tüylere sahip küçük bir ayı yaşarmış. Adı Miro’ymuş. Miro meraklıymış, her şeyi hemen öğrenmek istermiş. Yaprakların neden düştüğünü, arıların nasıl yol bulduğunu, yıldızların neden kaybolup geri geldiğini düşünürmüş. Ormanda her şey yavaş ilerlerken Miro’nun içi aceleyle doluymuş.
Bir gün büyük meşe ağacının altında oturmuş. Ağacın dallarında minik tomurcuklar varmış. Miro tomurcuklara bakmış. Onların hemen çiçek olmasını istemiş. Günler geçmesine rağmen tomurcuklar yerinde duruyormuş. Miro beklemekten sıkılmış. Orman sessizmiş ama sabırla nefes alıyormuş. Miro ormanda dolaşmış. Arıları izlemiş. Arılar tek tek çiçeklere konuyormuş. Kimse acele etmiyormuş. Kaplumbağalar yavaş yürüyormuş ama yollarını hiç şaşırmıyormuş. Miro göl kenarına gitmiş. Su, taşlara çarparak sakin sakin akıyormuş. O anda rüzgâr yaprakları hafifçe sallamış. Orman sanki Miro’ya zamanın kendi hızında aktığını anlatıyormuş. Miro bir süre durmuş. Nefesini dinlemiş. Tomurcukların neden acele etmediğini anlamaya başlamış. Her şeyin büyümek için zamana ihtiyacı varmış. Miro o günden sonra meşe ağacına her gün gitmiş. Beklemiş. Bakmış. Sabretmiş. Günler ilerledikçe tomurcuklar biraz daha şişmiş. Renkleri değişmiş. Miro’nun içindeki acele yavaşça yumuşamış.
Bir sabah orman farklı kokmuş. Meşe ağacının dalları minik çiçeklerle dolmuş. Güneş çiçeklerin üzerine düşmüş. Miro gözlerine inanamamış. Beklediği şey sessizce gerçekleşmiş. İçini sıcak bir sevinç kaplamış. O an anlamış ki sabır, beklemek değilmiş. Sabır, güvenmekmiş. Orman her zamankinden daha huzurlu görünmüş. Miro meşe ağacının altında uzanmış. Kalbi sakinmiş. Artık her şeyin zamanında olacağını biliyormuş. Orman Miro’ya kucak açmış. Miro da ormanın ritmine uyum sağlamış. O günden sonra küçük ayı, aceleyi değil, sabrı seçmiş. Ormanda her şey daha güzel gelmiş.