Ali ile Ahmet çok iyi arkadaştılar. Aynı sınıfta okuyorlardı. Her gün birlikte oyun oynuyor, ders çalışıyor, sırlarını paylaşıyorlardı. Onlar birbirlerine çok değer veriyorlardı.
Bir gün, Ali’nin annesi ona yeni bir kalem almıştı. Ali, kalemini çok beğenmişti. Rengi maviydi ve üzerinde yıldızlar vardı. Ali, kalemini okula götürdü. Ahmet de kalemi gördü ve çok sevdi. Ali’den kalemini ödünç istedi. Ali, arkadaşına kıyamadı ve kalemini verdi. Ahmet, kalemi alıp defterine yazmaya başladı. Ama yazarken biraz sert bastırdı. Kalemin ucu kırıldı. Ahmet, korktu ve üzüldü. Ali’ye ne diyeceğini bilemedi. Ali, kalemini geri istedi. Ahmet, kalemi verdi. Ali, kalemin ucunun kırıldığını görünce çok sinirlendi. Ahmet’e bağırdı: “Sen nasıl arkadaşımsın? Kalemi kırdın ve bana söylemedin. Bunu nasıl yaparsın?” Ahmet, pişmanlıkla cevap verdi: “Özür dilerim, Ali. Kazara oldu. Sana yeni bir kalem alacağım.” Ali, Ahmet’i dinlemedi. Ona küstü ve arkadaşlığını bitirdi. Ahmet, çok üzüldü. Ali’yi kaybettiği için pişman oldu. Aradan birkaç gün geçti. Ali ile Ahmet birbirleriyle konuşmadılar. Ali, kalemini tamir ettirdi. Ama kalemi eskisi gibi yazmıyordu. Ali, kalemini sevmiyordu artık. Onun yerine Ahmet’i özlüyordu. Ali, anladı ki Ahmet onun için çok önemliydi. Kalemin kırılması bir kaza olabilirdi. Ahmet’in özür dilemesi gerektiğini düşündü. Ama sonra kendisi de hata yaptığını fark etti. Ahmet’e çok sert davrandığını ve onu affetmediğini hatırladı. Ali, Ahmet’e gidip konuşmaya karar verdi. Ahmet’i sınıfta buldu. Ona yaklaştı ve dedi: “Ahmet, benimle konuşur musun?” Ahmet, şaşırdı. Ali’nin sesi yumuşaktı. Ona döndü ve dedi: “Tabii, Ali. Ne istiyorsun?” Ali, derin bir nefes aldı ve dedi: “Ahmet, sana özür dilerim. Seninle kalem yüzünden kavga ettim. Ama aslında senin suçun yoktu. Ben çok kızgındım. Seni kaybettiğim için çok üzüldüm. Lütfen beni affet. Arkadaşlığımızı yeniden başlatalım.” Ahmet, Ali’nin sözlerini duyunca çok sevindi. Ona sarıldı ve dedi: “Ali, ben de sana özür dilerim. Kalemini kırdığım için çok pişman oldum. Sana yeni bir kalem almak istedim ama sen beni dinlemedin. Seni çok özledim. Tabii ki seni affediyorum. Arkadaşlığımızı yeniden başlatalım.”
Ali ile Ahmet birbirlerine gülümsediler. Kalemlerini değiştirdiler. Kalemlerinin değil, arkadaşlıklarının önemli olduğunu anladılar. Birlikte oyun oynamaya gittiler. Ve bir daha asla kavga etmediler.
Daha fazla çocuk hikayesi okumak isterseniz Çocuk Hikayeleri kategorimizi inceleyebilirsiniz.