Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, gökyüzünde yaşayan bir bulut varmış. Bu bulutun adı Bulu imiş. Bulu çok güzel, çok parlak, çok yumuşak bir bulutmuş. Ama bir sorunu varmış: Çok yalnızmış.
Bulu, gökyüzünde tek başına dolaşır, diğer bulutlarla arkadaş olmaya çalışırmış. Ama diğer bulutlar onu istemez, ona kötü davranır, onu kovarlarmış. Çünkü Bulu, diğer bulutlardan farklıymış. Diğer bulutlar, yağmur yağdırır, kar yağdırır, dolu yağdırır, fırtına çıkarırlarmış. Ama Bulu, hiçbir şey yağdıramazmış. Sadece güneşin ışığını yansıtır, gökyüzünü aydınlatırmış. Diğer bulutlar, ona “Sen bizim gibi değilsin. Sen bir bulut değilsin. Sen sadece bir pamuk parçasısın. Senin aramızda işin ne? Git buradan!” derlermiş. Bulu, çok üzülür, çok ağlarmış. Ama ağladıkça, daha da küçülür, daha da zayıflarmış. Günlerden bir gün Bulu ağlarken sesini Güneş duymuş ve “Neden ağlıyorsun?” diye sormuş. Bulu yaşadığı sorunları Güneşe anlatmış. Güneş “Üzülme Bulu, senin yaşın daha çok küçük. O bulutlar yüzyıllardır gökyüzünde yaşıyor ve görevlerine çok alışıklar. Sen ise daha yeni geldin ve alışman biraz zaman alacak” demiş. Bulu “Ama beni yanlarına almıyorlar ve işimi tam öğrenemiyorum” demiş. Güneş, Bulu’ya çok üzülmüş “O zaman ben sana yapman gerekenleri öğretirim, yeter ki kendine güven ve asla pes etme” demiş. Bulu, çok heyecanlanmış, bir şeyler öğreneceği için, diğer bulutlar gibi görevini yerine getireceği için çok mutluymuş.
Güneş, Bulu’ya her şeyi öğretmiş ve Bulu çok akıllı bir bulut olduğu için kısa sürede görevini yapmaya başlamış. Bu sürede çok zorlansa da, yorulsa da asla pes etmemiş. Onun bu azmini ve cesaretini gören bulutlar yaptıklarına ve söylediklerine çok pişman olmuşlar buluttan özür dilemişler. Bulu da onları affetmiş çünkü Bulu’nun kalbi çok güzelmiş. Bulu bu yaşadıklarından asla pes etmemesi gerektiğini ve isterse her zorluğun altından kalkabileceğini öğrenmiş. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla Eğitici Masal okumak isterseniz linke tıklayıp, bir çok masala ulaşabilirsiniz.