Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde aynı odayı paylaşan iki kardeş sincap varmış. Bu kardeşlerden birisinin adı Tüylü diğerinin adı ise Simli imiş. Tüylü ve Simli çok iyi anlaşan kardeşlermiş. Günlerini birlikte oyunlar oynayarak, ders çalışarak geçirirlermiş. Tüylü ve Simli’nin bir kötü huyu varmış. Buda ‘her gördüklerini isme’ huyları. Anne ve babaları bu duruma çok üzülüyor, çocuklarına bir ders vermek istiyorlarmış.
Günlerden bir gün sincap ailesi dışarı gezmeye çıkmışlar. İlk olarak yemek yemişler, yemeklerini yerken de bir yandan sohbet etmişler. İki kardeş okulda neler yaptıklarından bahsedip, espriler yaparak anne ve babalarını güldürmüşler. Yemekleri bitince bir oyun parkına gitmişler ve bir saat boyunca oyun oynamışlar. Eve dönme zamanı geldiğinde evin eksikleri için markete girmişler. Anne ve baba sincap market alışverişini yaparken yavrular da kendilerine bir sepet alarak istediklerini içine doldurmuşlar. Kasaya geldiklerinde anne ve baba sincap çocukların sepeti gördüğünde bunların hepsini alamayacaklarını, içlerinden birer tane almaları gerektiğini söylemiş. İki yavru bunu duyunca ağlamaya kendilerini yerlere atmaya başlamışlar. Büyük ısrar sonucunda istediklerini aldırmışlar. Eve gidip çocuklar uyuyunca anne ve baba sincap aralarında konuşmaya başlamışlar. Çocukların bu ısrarcı davranışlarının bir dersi olması gerektiğini konuşmuşlar ve akıllarına bir plan gelmiş. Ertesi gün Tüylü ve Süslü’nün beslenme çantasına az yemek koymuşlar. Okula gidip yemeklerini yemek isteyen çocuklar çok şaşırmış. Çünkü çantadan sadece bir dilim ekmek çıkmış. İki kardeş ekmeği yemişler ama karınları hiç doymamış. Akşam olup eve gittiklerinde koşarak mutfağa gitmişler ve “Anne biz çok açız” demişler. Annesi yemeğin birazdan hazır olacağını söylemiş ve kardeşler beklemeye başlamışlar. Sofraya oturduklarında yemek te sadece ekmek ve çorbanın olduğunu görünce “Anne biz doymadık, başka yemek yok mu?” diye sormuşlar. Anneleri “Dün markete gittiğimizde almamız gerek birçok şeyi aldırdınız bu yüzden ihtiyacımız olanları alamadık. Bu hafta yemeklerimiz bu kadar ” demiş.
İki kardeş o an yaptıklarına çok pişman olmuşlar. Almamaları gereken şeyleri aldıkları, evin bütçesini zorladıkları için çok üzülmüşler. O günden sonra anne ve babasının izin verdiği kadar abur cubur almaya başlamışlar. Böylelikle evin bütçesini zorlamamış olmuşlar. Masal da burada bitmiş.
Uzun masal okumayı seviyorsanız Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.